PPP Geëngageerde Kunstenaars

http://www.scribd.com/doc/149039726/CKV-Presentatie

Eindverslag CKV

CKV 2012/2013 Samantha de Smit H4a.

Dit jaar hebben we veel gedaan bij CKV. Interviews doen, presenteren, en vooral heel veel verslagen maken. In het begin van het schooljaar was ik best enthousiast over CKV. Omdat in het boek Palet veel informatie stond over kunst, dans, muziek etc. In de praktijk ging CKV toch wel anders. Ik dacht dat we lessen zouden krijgen over die specifieke dingen, alleen het was meestal verslagen, presentaties, interviews of recensies schrijven. Het was best veel werk, en het was niet altijd even goed. Toch hebben we wel veel geleerd dit jaar. Ik weet nu hoe je een recensie moet schrijven, en weet meer over verschillende kunststromingen die we bij Tekenen nog niet behandeld hebben. Ook heb ik geleerd wat geëngageerde kunstenaars zijn en over verschillende soort muziek, dans en kunst. Wat ik anders aangepakt zou hebben is dat we minder verslagen moesten schrijven, want het is best veel geweest. En ik had soms gehoopt dat het iets duidelijker was wat we moesten doen. Ook vond ik dat leraren vooral in het begin van het jaar erg kritisch waren, en het leek alsof je niets goed kon doen. Dus dat was wel jammer. Het leukste van het jaar vond ik onze presentatie over dans. Ik vind het altijd erg leuk om dansen te bekijken, omdat ik het graag ook zou willen kunnen. Dus ik vond het erg leuk om meer over te leren. Ik weet ook nog dat ik het doodeng vond om het interview aan het begin van het jaar te doen, maar het was wel gezellig en achteraf niks om bang voor te zijn.
Ik heb CKV niet gezien als een vak wat ik erg leuk vond, zelfs saai eigenlijk, omdat sommige dingen mij niet echt interesseerden. Maar achteraf gezien was het wel te doen. En kijk ik er toch wel leuk op terug.

Verslag So You Think You Can Dance

Dit is een verslag voor ckv over de theatershow van So You Think You Can Dance.

So You Think You Can Dance Theater Show

Een paar maanden geleden ging ik samen met mijn vriendin naar de So You Think You Can Dance theater show. De muziek werd gedraaid door een live DJ op het toneel. De voorstelling was in Luxor Theater in Rotterdam op 26 januari 2013.

De voorstelling vond plaats in het Luxor Theater, het was een lijst-toneeltheater. De ruimte maakte het erg gezellig en indrukwekkend wat de dansers deden. Er waren veel lichten, vooral tijdens de voorstelling. Bij iedere dans werden er spullen op het toneel gezet, en om het podium heen hingen gordijnen. Op het podium stond een DJ met zijn draaitafel. Het was een groep dansers en ze droegen allemaal losse kleren, dat comfortabel was om in the dansen. De DJ was ook de presentator en choreograaf van een dans. Er werd niet gefilmd. De muziek werd afgespeeld door de DJ, het waren opnames. Het genre van de muziek was erg verschillend, maar was vooral pop.

De dansen waren ook erg verschillend. De ene dans was solo, de andere duo, en anderen weer in groepen. De dansers deden vooral verschillende bewegingen, en het waren in totaal 10 dansers. Vijf meisjes, en vijf jongens. Er was veel afwisseling in dansers, iedereen had zo'n beetje evenveel dansen die ze moesten opvoeren. 

Ik kan niet echt een specifiek dansgenre bedenken, omdat dat ook erg afwisselend was. Het was vooral modern, hip-hop en pop. Sommige dansen waren verhalend. Dat kon je zien door hoe de dansers naar elkaar toe dansten, en de emoties die ze lieten zien in hun dans. Er zijn niet echt belangrijke personages, omdat alle dansen verschillend waren en er 10 verschillende dansers waren. In sommige dansen waren er wel relaties in de choreografie te zien. Een voorbeeld was de dans waar de winnaars van So You Think You Can Dance mee gewonnen hebben. Ze lieten een soort knipperlichtrelatie zien, waarin de twee dansers steeds naar elkaar toe kwamen. Het liedje Nobody's Perfect van Jessie J was erg passend hiervoor.

De lichten in de zaal zorgden voor mooie effecten in de achtergrond en op het toneel. Het was erg kleurrijk en leuk om naar te kijken. Het hielp echt met de sfeer.
Doordat het allemaal verschillende dansen waren, heb ik niet echt kunnen begrijpen wat de choreografen met de voorstelling wilden zeggen. 

Toen ik naar de voorstelling ging, verwachtte ik eigenlijk dat het een soort tv opnames voor het programma waren. Ik vond het daarom ook erg leuk toen ik er achter kwam dat het een theater show was. (Mijn vriendin had me mee gevraagd en ik wist er eigenlijk niet zo veel van af). Bepaalde dansen hebben de meeste indruk gemaakt, dat waren vooral de moderne dansen.

Ik vond het een erg bijzondere voorstelling, je kon goed zien dat de dansers en choreografen erg hun best op alles hadden gedaan. Bij elke dans dacht ik 'Oh ik zou willen dat ik dat kon'. Ik vond het ook erg leuk dat het afwisselend was, dat maakte het erg leuk om naar te blijven kijken. Vooral de moderne dansen vond ik erg mooi, omdat je zoveel emoties erin kan zien. De presentator deed het erg leuk, en de muziek was erg passend voor de dansen. Ook de lichten zorgden voor een gezellige sfeer.

Verslag Film The Sound We See / A Rotterdam Symphony

Voor ckv is dit nog een verslag. Het gaat over de film The Sound We See / A Rotterdam Symphony gemaakt door Tarik Aouragh, Aron den Boer, Jonathan Brito, Loes van Dorp, Zara Gerrard, A-Yi Kah, Vijal Leocadia, Sarojini Lewis, Fairoel Loonstra, Sabine Loonstra, Nelson Lopes, Jennifer Maasdamme, Emre Macit, Kinko Mayerhold, Loel Vellekoop, Dennis van Vreden en Zhang Yan.

The Sound We See / A Rotterdam Symphony

The Sound We See / A Rotterdam Symphony is een film gemaakt door Tarik Aouragh, Aron den Boer, Jonathan Brito, Loes van Dorp, Zara Gerrard, A-Yi Kah, Vijal Leocadia, Sarojini Lewis, Fairoel Loonstra, Sabine Loonstra, Nelson Lopes, Jennifer Maasdamme, Emre Macit, Kinko Mayerhold, Loel Vellekoop, Dennis van Vreden en Zhang Yan. Ik heb deze film op 13 juni 2013 gekeken, thuis op dvd.

De locaties gebruikt in de film zijn allemaal verschillende plaatsen in Rotterdam. Om de minuut laten ze steeds een nieuwe locatie zien. Deze film heeft niet echt hoofdpersonen, het gaat vooral om de stad. Maar toch zie je af en toe de filmmakers in beeld. Zoals bij een stukje in de film, waar ik Sabine Loonstra herkende. Alle mensen in de film hadden normale allerdaagse kleren aan, behalve een koppel ergens aan het begin van de film, die erg ouderwets gekleed waren. De locaties en muziek bepaalde erg de sfeer van de film. De locaties kregen een zwart-wit effect, waardoor ze erg oud leken. Terwijl ze in 2012 gefilmd zijn. De muziek gaf voor mijn gevoel over het algemeen een erg mysterieuze, en soms dreigende sfeer. Er zijn geen stemmen gebruikt, de hele film door zag je Rotterdam, en hoorde je muziek. Er zit niet echt een verhaal in de film, in ieder geval geen hoorbaar of visueel script. Je wordt meegenomen van de ene naar de  andere plek in Rotterdam. 

De scenes die mij het meest bijgebleven zijn, zijn de stukjes op de skatebaan voor het Einstein Lyceum in Hoogvliet, het stukje op het strand waarin een jongen 'Rotterdam' in het zand had geschreven, en het stukje in het steegje van de Maashaven. De camera stond hier vaak stil en filmde de passerende mensen (en skaters). Het leek bij de meeste scenes dat ze geen idee hadden dat er gefilmd werd.

Ik denk dat het genre 'Artfilm' is. Omdat het over delen van de stad Rotterdam gaat. Je krijgt een beeld van de stad en de dingen die het bijzonder maakt. 

Hier een korte samenvatting. In de film kon je om de minuut verschillende delen van Rotterdam zien. Huizen, gebouwen en mensen voornamelijk. De film was in zwart-wit, met een soort effect waardoor het leek alsof het vroeger is gefilmd. Vaak zie je mensen lopen naar hun bestemmingen, of waar ze ook heen gaan, en krijg je gebouwen te zien. 

Ik denk dat de film meerdere functies kan hebben. Voornamelijk denk ik dat de film informatie wil verstrekken over Rotterdam, hoe het eruit ziet. En hoe het allerdaagse leven in de stad eruit ziet. Het kan ook zijn dat de regisseurs een boodschap over wilden brengen over Rotterdam, alleen ik zou er niet op kunnen komen wat.

De regisseurs hebben de muziek en mooie beelden gebruikt om de aandacht van het publiek vast te houden.

Toen ik deze film mee naar huis kreeg, verwachtte ik een moderne film waarin ze delen van Rotterdam lieten zien. Dit verwachtte ik eigenlijk ook met de muziek. Wat de meeste indruk heeft gemaakt is denk ik toch wel dat het heel anders was dan ik verwachtte. En ik vond het erg mooi gefilmd.

Ik vond het een mooie film, doordat het of diverse locaties is gefilmd en je toch goed kan zien dat er goed over nagedacht is. Op een moment in de film vond ik wel dat ze iets te lang stilstonden bij een bepaalde locatie, wat het een beetje saai maakte. Maar dat is verder niet voorgekomen. De muziek kwam voor mij er mysterieus en soms zelfs een beetje dreigend over, maar ik vond het wel passend bij het beeldmateriaal. Het was erg anders dan ik verwachtte maar heeft me niet teleurgesteld.

Presentatie over geëngageerde Kunstenaars

CKV presentatie Tekst

Megan Daisy Samantha

Onze presentatie gaat over geëngageerde kunstenaars, geëngageerd betekend dat je je betrokken voelt bij de maatschappelijke problemen van je tijd. Een geëngageerde kunstenaar is bezig met de wereld om zich heen. Hij houdt zich bezig met de samenleving en wil zich ook met de samenleving verbonden voelen. De opkomst van de geëngageerde kunstenaar was een opvallend verschijnsel.  De kunstenaar zelf was niet opvallend, maar zijn kunst wel. Deze kunstenaars waren meestal rijke mensen. Ze waren niet zo geïnterreseert in de economie, wat hen bezighield was meer de zon die onderging boven de parlementsgebouwen in Londen, treinen die vanuit het Parijse station Saint Lazarre vertrokken, stillevens met niet nader te duiden fruit en het schilderen van een groep vrienden en de collega's die een pijpje rookten aan een cafétafel. Kunst was wat het oog zag. En wat de hand van de kunstenaar daarvan op het doek kon verbeelden. Het modernisme was geboren...

als reactie op de geëngageerde kunstenaars gingen de mensen steeds kritischer naar deze kunst kijken.

er kwam een splitsing in de geëngageerde kunst dit gebeurde in de helft van de 19 eeuw.

de twee stromingen zijn geëngageerde kunst en kritische geëngageerde kunst.

het grote verschil tussen geëngageerde kunst en kritische geëngageerde kunst is dat :

bij geëngageerde kunst gaat het om verbondenheid met het maatschappelijk probleem  in te zien.

bij kritische geëngageerde kunst gaat het om het effect dat ze willen bereiken met de kunst.

toch bestaat er tegenwoordig zoiets als kritische geëngageerde kunst dit heeft niet met kunst zelf te maken,maar meer met de houding van de kunstenaars  niet het kunstwerk staat in het middelpunt van de belangstelling maar de betrokkenheid met de wereld en de wens daaraan iets te veranderen.

Alicia Framis is in 1967 geboren in Barcelona. De eerste solo tentoonstelling heet Daily future daar laat  ze een nieuwe blik op de toekomst zien.

op welke wijze speelt engagement nou een rol in het werk van alicia framis?

ze wilt net zoals alle andere Geëngageerde mensen met elkaar verbinden.

de tentoonstelling geeft een voorbeeld aan het leven in de ruimte, omdat wij waarschijnlijk ooit in de ruimte  zullen gaan wonen. in de ruimte kan je je leven opnieuw in richten. Alicia Framis  verbind mensen met de ruimte  doordat ze hun ervaringen kunnen delen.

krzysztof wodiczko werd op 16 april 1943  geboren in polen.

hij staat het meest bekend om zijn levensgrote projecties op monumentale panden over de hele wereld. hij beeld problemen van de samenleving uit in zijn kunst zoals: oorlog,conflicten,politiek. hij laat dus echt de maatschappelijke hoofd problemen zien.

door maatschappelijke problemen levensgroot in beeld te brengen wil hij andere mensen er bewust van laten worden. zodat de mensen er samen wat aan kunnen doen. hij is kritisch Geëngageerd en hij is wereld beroemd.

Kunst en kritisch engagement. Het probleem is dat het gaat om twee ongelijksoortige grootheden. Twee termen die zich niet met elkaar laten verenigen. Kritisch engagement is gericht op effect. Het heeft een doel, altijd. Dat moet wel, anders bezit het geen bestaansrecht.
Kunst heeft geen doel, het beoogt niets. Kunst IS, terwijl de kritisch geëngageerde kunstenaar iets WIL. De term kritisch geëngageerde kunst is dus een contradictio in terminis, een innerlijke tegenstelling. Kritisch engagement en kunst verdragen elkaar niet, ze sluiten elkaar uit.

Tegenwoordig staan niet de kunstwerken zelf in de belangstelling, maar de betrokkenheid met de wereld en de wens daaraan iets te veranderen. Dat voornemen is nu groter dan ooit tevoren. Afgezet tegen hoge idealen, zoals oorlogen, slechte werkomstandigheden, onderbetaling en kinderarbeid zijn in zulke kunstwerken tegenwoordig niet meer dan krachteloze gebaren. Het doel om aan dat soort misstanden iets wezenlijk te veranderen, heeft tot niets geleid.